Het is zoals het is

"Het is zoals het is" of "Het zij zo". Het zijn twee korte zinnetjes, maar soms is het erg moeilijk om het te denken en ernaar te handelen. Accepteren. Loslaten. Prachtige principes, maar soms lastig om na te leven. Helemaal als het niet gaat zoals je wilt.

De afgelopen maanden had ik vanwege persoonlijke omstandigheden veel last van stress. Al die maanden heeft de stress zich in mijn lichaam opgebouwd. Tot afgelopen zaterdag. Toen zei mijn lichaam "STOP". Nu zit mijn rug vast en kan ik niks meer. Niet bukken, tillen, draaien, strekken etc. Alleen als ik mijn rug recht houd gaat het een beetje. Maar anders verga ik van de pijn. Ik moet nu verplicht rustig aan doen, en dat is niet mijn sterkste kant.


Nu moet ik dus accepteren dat ik even rustig aan moet doen, en mijn verwachtingen loslaten. Verwachtingen over het huishouden bijvoorbeeld. Normaal ben ik echt super netjes en kan ik niet tegen rommel en viezigheid. Maar nu zal ik toch op moeten passen met opruimen en schoonmaken, zodat ik niks forceer. Dus zal het niet gaan zoals ik normaal doe, hoe ik vind dat het moet. Maar het hoeft niet altijd perfect te gaan, en mijn verwachtingen verlagen, zal zorgen voor minder druk.

Ook moet ik nu meer om hulp vragen, en ook dat vind ik lastig. Ik wil graag zoveel mogelijk zelf doen, anderen niet tot last zijn. Maar ik sta zelf ook altijd voor anderen klaar, nu is het tijd om zelf om hulp te vragen en anderen mij te laten helpen.

Van de week zal ik misschien wat afspraken moeten afzeggen, zodat ik wat meer rust heb. Dat vind ik ook niet fijn, maar ik zal nu toch echt voor mezelf moeten kiezen. Mijn gezondheid en welzijn staan voorop. Ik ben ook belangrijk, en mensen zullen het heus wel snappen als ik om deze reden een afspraak afzeg.



Ik zal mijn verzet tegen deze situatie moeten opgeven, moeten accepteren dat het nu zo is en het niet wegstoppen, maar het onder ogen zien. De gebeurtenis accepteren zonder te oordelen. Er niks van proberen te vinden. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Want mijn hoofd zit vol met gedachten en oordelen. "Oefening baart kunst" zegt men. Dit is wel een uitgelezen mogelijkheid om te oefenen met accepteren en loslaten. Het is natuurlijk ook een heel proces, je kunt niet verwachten dat je na 1 keer alles kunt accepteren en loslaten. Dat heeft ook tijd nodig. "Het is zoals het is" en ik moet er maar het beste van proberen te maken.

Hoe lukt het jullie om situaties te accepteren en los te laten?