Het ziekenhuisraam

Twee mannen, allebei ernstig ziek, liggen in dezelfde ziekenhuiskamer. De ene man mocht één uur per dag rechtop zitten om het vocht uit zijn longen te krijgen. Zijn bed was naast het enige raam. De andere man lag alleen maar plat op zijn rug, de hele dag door. De mannen praatten uren aan een stuk. Ze spraken over hun families, vrienden en rijke ervaringen.

Elke middag als de ene man rechtop in zijn bed zat, benoemde hij op een aansprekende wijze wat hij door het raam kon zien. De verhalen deden de andere man erg goed. Gedurende dit uur werd hij steeds weer verblijd door alle activiteiten en de kleur van de buitenwereld. Hij kon het in gedachten zo voor zich zien.



Het fantastische uitzicht op een park met een prachtig meer. Eenden en zwanen zwommen in het water. Kinderen speelden, jonge geliefden zaten op het grasveld, grote oude bomen sierden het landschap en er was een fraai uitzicht op de skyline van de stad. Wow.

Dagen en weken gingen voorbij. Totdat de man bij het raam ‘s nachts in zijn slaap vreedzaam was overleden. De man werd van de kamer gehaald. En zodra het passend leek, vroeg de andere man of zijn bed bij het raam mocht staan. De verpleegster vond dit goed en verplaatste het bed met de man.

Langzaam richtte de man zich op om zelf het fraaie uitzicht te kunnen zien. Maar er was helemaal geen uitzicht. Het keek direct uit op een muur. Verbaasd vroeg hij aan de verpleegster waar het uitzicht was gebleven waar de overleden man altijd over sprak.
De verpleegster antwoordde dat de man blind was en de muur niet eens kon zien… Ze zei: ‘Misschien wilde hij u alleen maar bemoedigen…’

Dit verhaal komt van de website http://www.voorpositiviteit.nl/  
Ik heb deze website van de week ontdekt en ik ben erg verrast over deze site. Wat een positieve en inspirerende website is dit! Ik heb natuurlijk nog niet alles gelezen, ik lees gewoon af en toe een paar bijdragen. Maar dit verhaal vind ik erg inspirerend en wil ik graag met jullie delen!